Snekers Peter en Chantal maken watersnoodramp in Griekenland mee
SNEEK- Peter en Chantal Gardien beleefden een vakantiereis naar Griekenland, die ze niet snel zullen vergeten. Op de dag dat zij weer naar Nederland zouden vliegen, werd het land getroffen door een watersnood, die een paar dagen langer zou duren…Lees hieronder het verslag van Peter en Chantal.
“We zouden een weekje op vakantie naar Griekenland gaan, van 29-08 t/m 05-09. Even bijkomen en opladen. Op 4 september begon het te regenen en dat is niet meer gestopt t/m vrijdag 8 september.
Dinsdagochtend 5 september zouden we worden opgehaald bij ons appartement. Maar al wat er gebeurde: geen bus en geen hostess. Na ruim een uur gewacht te hebben zonder enig bericht toch maar even de hostess gebeld. Die bleek gestrand te zijn in een dorp verderop. In paniek vertelde ze dat ze niet meer verder kon omdat de bruggen naar ons dorp ingestort waren en dat er aardverschuivingen waren geweest. We zouden die dag niet vertrekken, dat werd ons wel duidelijk.
Als je naar huis gaat zorg je dat de koelkast leeg is, dus we hadden nog 2 0,5 liter flesjes water en een paar milkyways,op het vliegveld zouden we wel een broodje kopen. Voor de grap maakten we nog een filmpje op ons balkon met het liedje: En we gaan nog niet naar huis, nog lange nie hoe weinig wisten we toen.
Vanaf dat moment begon de dagelijkse strijd om voldoende water en eten te krijgen. Water uit de kraan deed het vanaf maandag al niet meer. Dus douchen, wc doorspoelen, handen wassen, afwassen, niets lukte meer.
Iedere dag hadden we een groepsberaad met de andere Nederlanders in ons complex en werd bekeken wie iets had kunnen scoren. Dat werd vervolgens netjes verdeeld onder de 13 mensen die er zaten.
De regen nam alleen maar toe en het donderde en het bliksemde non-stop. Vanuit Nederland kregen we verontrustende mailtjes binnen over overstromingen in ons gebied.
We zaten ongeveer 15 km van Volos en daar was het ziekenhuis ondergelopen en ook een groot deel van de stad.
Ineens kwam in volle hevigheid het nieuws binnen dat we midden in een rampgebied zaten. We kregen iedere dag meerdere keren van de Griekse overheid een soort waarschuwings alert van de regering, dat de noodtoestand was afgekondigd en dat er een avondklok gold. Er mocht niet meer gereisd worden en iedereen diende binnen te blijven.
Gelukkig hadden mensen uit ons complex goede Griekse vrienden in ons dorp. Zij nodigden ons iedere avond uit om te komen eten. Dat was echt een godswonder.
Overdag leefden we op crackers en kleine slokjes water en ‘s avonds kregen we een godenmaal voorgeschoteld.
Om ons heen spoelden meerdere auto’s en complete olijfbomen weg en kolkte het water door de smalle Griekse straatjes.
Wij waren vooral bang dat ons gebouw het niet zou houden en dat we niet voldoende drinkwater zouden hebben. Vooral omdat je niet wist hoelang alles zou gaan duren.
Medicatie raakte op en een doosje la vache qui rit was de hemel op aarde.
Vrijdagavond 8 september werden we ineens opgehaald met een klein busje en zijn we onder politiebegeleiding het dorp uitgebracht. Na ruim 2 uren kwamen we aan in een dorp verderop. Normaliter een stukje van 5 km. Nu via de bergen vele malen langer.
Zaterdag en zondag volgden nog 2 dagen van 12 uren reizen om richting het vliegveld van Preveza te komen. Thessaloniki was nog altijd niet bereikbaar.
Zondagavond 10 september stapten we doodmoe ons huis in Sneek weer in.”
