RECENSIE- Ontroering bij Sneker Filmwinter

Cultuur en uitgaan
Afbeelding

SNEEK- Voor en na de films van de Sneker Filmwinter praten volslagen onbekenden gemakkelijk met elkaar over wat ze gaan of hebben gezien. Ik bekende aan drie buurvrouwen dat ik herhaaldelijk had gehuild bij Good luck to you, Leo Grande. Eén van de dames, vermoedelijk de oudste van de drie, had de film mooi-maar-wel-wat-lang gevonden. Een andere verklaarde mijn ontroering: ‘Misschien huilt meneer gemakkelijk?’.

\n

Ontroering was overal, in de films en in de gangen en zalen van Cinesneek, het prachtige pand met de voelbare Amicitia-geschiedenis.

De spontane gesprekjes tussen bezoekers over wat ze hebben gezien en van harte aanbevelen. Het opgewonden festivalgevoel films te missen omdat je nu eenmaal niet álles kunt bekijken. De ernst waarmee jonge stagiaires de controle van toegangskaartjes uitvoeren en elke bezoeker ingestudeerd. Een welgemeende fijne kijkervaring wensen, bestuursleden die helpen bij de garderobe als het druk is. Vrijwilligers die geduldig aan onrustige bezoekers uitleggen dat online gekochte kaartjes ook nog bij de kassa gescand moeten worden.

De gebogen draf voor het scherm langs van een filmbezoeker die tijdens de voorstelling naar het toilet moet. De onverwachte ontmoeting met een oude vriend die toevallig naar dezelfde film ging als jij. Het bordje dropjes en gekreukelde papieren bij het zenuwcentrum van de festivaldirectie.

De talloze jankmomenten van de vele intieme scènes in de prachtige films die de Sneker Filmwinter ons dit jaar bracht. De kalme mevrouw die een paniekerige buurvrouw helpt om de rottelefoon die ze was vergeten uit te zetten het zwijgen op te leggen.

De programmeur van het festival die een stel oude dames naar een andere zaal en film begeleidt omdat de vooraf bedachte film voor deze dames niet gemakkelijk te bereiken is en hij lovende reviews van ze krijgt voor zo veel vriendelijkheid, de ongevraagde en welkome uitleg over de zichtlijn van de tweede rij in zaal 1, de smart van een gemiste voorstelling door ‘uitverkochtheid’ en de verrassing van die andere wel beschikbare film.

Ontroering

Twee dames die zeggen elke zondag om tien uur klaar te zitten voor de nieuwsbrief van het filmhuis, van dat wat er gebeurt als je al je zintuigen openzet. En, tenslotte, de haarlok van Henk van der Veer die na te zijn gewassen en gekamd niet in het kamsporen gelid wil liggen en op zijn achterhoofd eigenwijs overeind staat terwijl zijn baasje een pracht van een welkomstwoord houdt op de openingsavond voor een opgewonden thuispubliek. De ontroering was overal. In de snik twee stoelen achter mij tegelijk met het moment dat mijn eigen keel dicht komt te zitten.

Ik vond ontroering in een meer dan twee uur durende videoclip over David Bowie, waardoor ik me afvraag of ik me wel voldoende uitdaag, in het kammerspiel over Leo Grande en Nancy Stokes, met de prachtige actrice Emma Thompson. Door wie ik me afvroeg of elk mens wel eens naakt voor de spiegel staat en het lukt om een glimlach te produceren omdat het allemaal oké is.

Prachtige openingsfilm

In de prachtige openingsfilm van Spielberg die een ode is aan film en filmmakers en dus een perfecte openingsfilm is voor een festival dat de filmkunst viert, in de fictionele hervertelling van de val van Srebrenica en de dramatische strijd van een tolk voor haar man en zoons, en in de tragiek van een zieke puberdochter, waarbij de ouders het haar gunnen dat zij zich verliest in een onmogelijke liefde.

Elke film ging ergens over. Over moeders, over liefde natuurlijk, over het leven. Na twee jaar is de Sneker Filmwinter er weer. Gelukkig.

Xander Jongejan