Grijzende rockers krijgen podium in IJlst

The Relays, Pragma, Badge, Point Out, Plaint, The Arrows, Eclyptic, Zig Zag Band, Double F, Recover, Early Birds, Trio Survival enzovoort. Het zijn namen van bands uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Ze speelden in het zuidwesten van Friesland, met Sneek als muzikaal middelpunt. De jonge jongens van toen lopen nu tegen de zeventig of zijn daar zelfs al overheen. Muziek maken doen de meesten nog steeds. Een enkeling nog in een band, het gros in een privé-omgeving. Totdat bestuurslid - en vooral ook begenadigd toetsenist - Henk Mulder van It Podium in IJlst, een rondje ging bellen. Dit had als gevolg dat elke laatste vrijdag van de maand oude tijden herleven en er (weer) wordt gerockt door de hippies van toen. 

Mensen druppelen binnen. Handen worden geschud, er wordt bij elkaar op de schouders geslagen, er wordt gelachen, al snel is het een kakofonie van stemmen. Verhalen worden verteld, herinneringen worden opgehaald. Als je je ogen dichtdoet, denk je dat je in de Witte Kat of in Rinke’s Koffiebar zit. Met dit verschil dat de muzikanten grijs haar hebben, een enkeling het zelfs zonder moet doen en het vrijwel alleen maar mannen zijn - op een toevallige binnenloper na, zoals later zal blijken. De overeenkomst is al snel duidelijk: muziek. De enige vrouw die er altijd is, is Anke. Zij staat achter de bar en verzorgt de koffie en andere versnaperingen. Het drumstel wordt opgezet, het hammondorgel krijgt een plek aan de linkerkant van het podium en verder naar voren staan de microfoons met standaards en de gitaarversterkers. Compacte versies, want passend bij de dito zaal. Groot is het er niet; met vijf mensen is het podium vol. 

Groupie

Al snel raak ik in gesprek met Bea Inia – van haar meisjesnaam Brinks - die via de achterdeur binnen komt lopen. Ze was een groupie voordat het woord bestond. “Wij waren fan van The Relays”, zegt ze. “Als de band ergens op moest treden ,waren wij erbij. We zijn in menig dorp geweest. Prachtige tijd. Meestal gingen we in eigen auto’s, maar we huurden ook wel eens een bus. Bij Sypersma. Als we een bus hadden, gingen de muziekinstrumenten er ook vaak in mee. Het gebeurde wel dat we met veertig mensen waren. Dat is was voor de kroegeigenaar ook leuk natuurlijk, want dan had hij voordat de avond goed en wel was begonnen, alvast de eerste verteringen.” 

Sjans

Ze roept Ytzen Abelskamp er bij. In die jaren leadzanger van The Relays. “Hij had veel sjans”, knikt ze naar Abelskamp. Niet zo gek want met zijn lange rode krullen was hij de eyecatcher van de band. Abelskamp: “Die aandacht, daar deed ik niks mee. Ik had rood haar en als ze lang naar me keken, had mijn hoofd al snel dezelfde kleur. Ik was zo bleu als wat. Daar komt bij dat sommige vriendinnen van bandleden altijd naar huis wilden. Meestal als het erg leuk was. Daar had ik geen zin in”, lacht hij. “Het was een jongensboek,” gaat hij verder. “We waren snotneuzen. Het enige wat we wilden was muziek maken. Soms waren we het hele weekend onderweg. Naar huis gingen we niet, slapen deden we in slaapzakken op het podium. We hadden een keer een optreden gehad in Jorwerd. Kregen we van de kroegbaas scheppen mee omdat de sneeuw kniehoog lag met sneeuwduinen zo hoog als een verkeersbord. Mooie tijden.” Met een nieuwe toetsenist veranderde ook de naam van de band. The Relays werd Crash. 

Oudste stakker van de stad

Terug naar It Podium in 2022. Nummers als ‘Oye como Va’, ‘Love is the Drug’, ‘A whiter shade of Pale’ en ‘Time is Tight’ komen voorbij. “Kan iemand ook Route 66 zingen”, wordt er gevraagd. En dat geeft eigenlijk erg goed de sfeer weer. Je hoeft niet beslist een groep te vormen om het podium te bestijgen. Voorwaarde alleen is wel dat je moet kunnen zingen of een instrument moet kunnen bespelen. Dat is ook de reden dat uw verslaggever blijft zitten. Aan de vraag wordt trouwens snel voldaan, een versie in het Fries deze keer met als titel De Asân (de A7), gezongen door Anton van Rooijen, de eerste leadzanger van Roadhouse. Erg leuk. Hilarisch wordt het als er even later een lied ten gehore wordt gebracht met als refrein ‘De oudste stapper van de stad’. En dan vooral als de zanger vertelt dat zijn 4-jarige kleindochter aan juf heeft laten weten dat pake muziek maakt en hij de oudste stakker van de stad is.  

Auto-ongeluk

Soms was het ook een toevalligheid dat iemand in een band terecht kwam. Zo ook in het geval van multi-instrumentalist Jan Zeldenrust, die naast gitaar ook trompet speelt en toetsenist is. Het klinkt wat gek, maar de reden dat hij bij zijn broers in de band Recover ging spelen was omdat hij na een ongeluk nogal wat schade aan zijn auto had. Recover had soms wel drie optredens in de week. Dat was lucratief, heel anders dan de band waar hij eigenlijk deel van uitmaakte. Hoe dan ook, hij maakte de overstap. “Ze hadden een bassist nodig. Dat ben ik niet, maar twee snaren van de gitaar af en je hebt een basgitaar. Zo lastig is dat nou ook weer niet”, knipoogt hij. Dat duurde tot één van zijn broers een pedalenset aan zijn orgel kocht waarmee hij de baspartij voor zijn rekening nam. “Toen kon ik weer gitaar spelen, want daar lag wel mijn hart.” Later vormde hij onder meer met Jan Spoelstra het top 100 orkest Sunset en nog later maakte hij met Lammert Postma - één van de twee animators van de muziekochtenden in It Podium – en Fokko Terveer deel uit van de Red Cliff Band. Zeldenrust roemt het initiatief in IJlst: “We bellen met elkaar en spreken af dat we een bepaald nummer doen. Daar ga je thuis mee bezig en op vrijdagmorgen vallen de partijen samen. Het leuke is dat je hier je al die bekende mensen weer ziet waarmee je vroeger samen hebt gespeeld of in elk geval van hebt gehoord. Een geweldig initiatief.” 

Net als fietsen

“Verbinding”, zegt Henk Mulder, bedenker van de IJlster muziekochtenden. “Ik ken veel muzikanten”, zegt de man die onder andere met de eerder genoemde Lammert Postma en Fokko Terveer jarenlang deel uitmaakte van de Sneker formatie Pragma. “Dat maakte het gemakkelijk. Iedereen die ik belde was meteen enthousiast. Vrijdagmorgen was ook geen probleem, (lachend) want niemand van ons werkt nog. Leuk is dat er alweer drie bands uit de mottenballen zijn getrokken. Muziek maken is net als fietsen, je verleert het nooit.” Binnenkort is er een optreden van deze drie bands: Crash, Pragma en Fabr. In het Ouwe Vat. Nee, niet ’s avonds. “Niemand wil meer laat thuis zijn. Gewoon ’s middags om een uur of vier beginnen. Elke band één setje, klaar.” Mulder wordt weggeroepen. “Henk, must even met doën.” De toetsenist installeert zich achter zijn Hammond. ‘Wade in the Water’ is het nummer, met Frans van Dijk op bas en zijn broer Marten op drums.

Soft & Tof

Ook Dicky Oppenhuizen lopen we in IJlst tegen het lijf. De Sneker drummer begon zijn muzikale carrière op de MTS, waar hij deel uitmaakte van de gelijknamige band. Onder andere met Bennie Tilmans die deze ochtend ook zijn muzikaliteit ten gehore brengt. Na de MTS vormde hij met Thijs de Jonge het duo Soft & Tof, speelde hij achtereenvolgens in Badge met Arie Kuipers die we natuurlijk kennen van het duo Zware Jongens met Fokko Dam, en in Navigates Gang. De laatste tijd maakte hij deel uit van The All Star Blues Band met Jan Visser, Jan Krol, Ronald Ligthart en Mente zonder achternaam. Die heeft hij natuurlijk wel, maar die weet de goedlachse Oppenhuizen niet. “Hij heeft zich niet voorgesteld en ik heb er niet naar gevraagd.” Lekker belangrijk ook. 

Lange mannen

Naast muziek speelde Oppenhuizen ook volleybal. Op hoog niveau. “Ik zat op de muziek-pedagogische academie toen Paul van Sliedrecht me vroeg om bij Animo te komen spelen. Daarmee raakte de muziek wat op de achtergrond.” Door een combinatie van de komst van de lange mannen zoals Oppenhuizen dat noemt, en een hernia, kwam er een eind aan zijn topsportaspiraties. “Ik wilde niet op de bank zitten en dus heb ik een stapje terug gedaan.” Intussen was er met de band Badge nog wel een single gemaakt: Empty Hearts. Erg grappig is dat er bij de credits staat: Dikkie Oppenhuizen: drums – volleybal. En inderdaad met twee k’s.  

Tekst en fotografie: Richard de Jonge