YSBRECHTUM - Vanuit haar huis heeft Allegonda de Boer een schitterend uitzicht over de weilanden. “Het is een beschermd gebied waar vogels broeden,” zegt ze, “en ik kan er heel erg van genieten.” Met dit idyllische plaatje op de achtergrond vertelt Allegonda haar verhaal.
Hechte vriendinnengroep
“Ik werd geboren in het ziekenhuis in Groningen en verhuisde in mijn eerste levensjaar van Leek naar Sneek. Ik had twee zussen boven mij; zij waren acht en vijf jaar ouder. Ik ging naar de Simon Havinga School waar ik bij mijn neef in de klas kwam. Het was een hele leuke school waar ik een hechte vriendinnengroep had. We speelden veel buiten, maar vermaakten ons binnen ook prima met Barbies en Playmobil. Toen ik negen jaar was, fuseerde de school met basisschool De Ark in Sneek. Om dit te vieren gingen we op 11 mei 1995 met alle leerlingen in drie grote bussen naar Indoorspeelpark Oranjestad in Hoogersmilde. Het was een hele leuke dag waarop we kennismaakten met de kinderen van De Ark.”
In levensgevaar
Moe maar voldaan stapte Allegonda aan het eind van die dag de bus in die haar en de andere leerlingen weer naar Sneek zou brengen. “Ik wilde voor in de bus iets in de prullenbak gooien”, vertelt ze uit. “Net op dat moment draaide de bus en gleed ik tegen de nooddeur aan. Deze was niet goed vergrendeld. En van het ene op het andere moment lag ik op het wegdek. De chauffeur van de bus die achter ons reed zag een hoopje kleding op de weg liggen. Vanaf toen werd alles in gang gezet. Ik werd met de ambulance naar het ziekenhuis in Assen gebracht, maar ik was te heftig gewond, dus ging ik naar de IC van het UMCG in Groningen. De eerste 72 uur was ik in levensgevaar en dat was voor mijn familie natuurlijk heel erg. Mijn vader was op weg naar Duitsland voor een zakenreis en maakte direct rechtsomkeert. Mijn moeder kwam vanuit Sneek in allerijl naar het UMCG.”
Zeer confronterend
In totaal lag Allegonda drie weken in coma op de IC. Langzamerhand kwam ze steeds meer bij en herkende ze haar ouders en zussen. “Ik had hersenletsel opgelopen en moest alles opnieuw leren”, zegt ze. “Eerst ging ik in de rolstoel naar het toilet, maar aan het einde van de ziekenhuisperiode kon ik zelf alweer wat lopen. Ik oefende een beetje op de hometrainer en zette weer hele kleine stapjes. Ik leerde in die periode vooral in het hier en nu te leven. En na zes weken nam ik op 19 juni afscheid van iedereen daar, want ik ging naar Lyndensteyn in Beetsterzwaag.
Hier leerde ik revalideren en hoe het is om te leven met niet aangeboren hersenletsel. Toen ik daar kwam zag ik een meisje in een rolstoel dat haar slijm niet kon inhouden. Dat was het moment waarop ik besefte: ‘Het is erger met mij dan ik dacht.’ Zeer confronterend, maar het zorgde er ook voor dat ik flink aan de slag ging. De eerste drie maanden was ik intern bij Lyndensteyn en ging ik daar ook naar school. Voordat de les begon had ik dan alweer fysio gehad of logopedie. Ook kreeg ik ergotherapie en ging ik bijvoorbeeld paardrijden; dat was goed voor mijn evenwicht. Het was al met al een intensieve tijd waarin ik constant bezig was met beter worden. Mijn ouders kwamen trouw iedere dag op bezoek; dat vond ik heel fijn. Als zij niet konden, dan kwamen mijn pake en beppe of andere familieleden. Mijn vader hield in die tijd een soort dagboek bij, waarin hij precies opschreef hoe het met mij ging. Daar heb ik veel aan gehad en zo af en toe pak ik dat er nog weleens bij.”
Soms te druk
Het ‘gewone’ leven ving weer aan voor Allegonda. Na vijf jaar stopte ze met revalideren omdat de artsen en therapeuten geen progressie meer zagen. Ook ging ze naar het reguliere onderwijs op het Bogerman College. “Dat was een hele verandering”, vertelt Allegonda. “Van een klas van zeven kinderen naar een klas van dertig. Soms was het me wel te druk. Zo kon ik tijdens een werkweek niet met alles meedoen. Maar ik nam het leven zoals het kwam. Ik zag en dacht wel dat medeleerlingen anders reageerden op mensen met een beperking. Tijdens mijn vervolgopleiding Management Economie en Rechten aan de NHL – waar ik vroegtijdig mee stopte – levelde ik niet met mijn medestudenten, doordat ik toch een heel ander leven had gehad dan de meesten. Ook mijn afasie – sommige woorden komen er nog altijd niet zo uit als ik wil – speelde me parten.”
Slepende procedure
“Maar een lange, slepende letselschadeprocedure heeft mij, denk ik, het meeste geschaad. Achttien jaar lang hoorde ik vooral wat ik allemaal niet meer kon, terwijl ik graag wilde vertellen wat ik allemaal nog wél kon. Tot mijn zestiende voerden met name mijn ouders de gesprekken met mijn advocaat; daarna werd ik er meer bij betrokken.”
Geweldige baan
Allegonda had diverse banen, waaronder medewerker bij een drogist, maar moest na een tijdje altijd weer vertrekken, omdat ze haar taken soms wat langzamer uitvoerde. “Heel frustrerend,” zegt ze met emotie, “maar daar wil ik het verder niet meer over hebben, want ik heb sinds zeven jaar een geweldige baan als rijksambtenaar in Leeuwarden.
Ik val onder de Participatiewet; dat wil zeggen dat iedereen die kan werken, maar het op de arbeidsmarkt zonder ondersteuning niet redt, onder deze wet valt. Ik werk drie dagen per week, waarvan twee hier thuis en een op kantoor. ’s Ochtends begin ik om zeven uur en werk ik door tot één uur. Daarna ga ik lekker sporten, bijvoorbeeld naar de sportschool of zwemmen, en daarna werk ik weer tot vijf uur. Mijn werk is heel belangrijk voor me, ik vind het prachtig om te werken.”
Zielsverwant Thom
In de liefde heeft Allegonda inmiddels haar geluk ook gevonden. Door een vriendin werd ze in 2017 gekoppeld aan Thom de Boer, haar zielsverwant. “De eerste drie jaar waren we gewoon vrienden”, zegt Allegonda met een brede lach. “We draaiden wat om elkaar heen. Thom is wat ouder en heeft vier kinderen grootgebracht. Maar later kregen we 2021. Het was de dag van mijn leven! We hadden ondertussen ook dit huis in Ysbrechtum gekocht en daarin het nodige kluswerk gedaan.”
Nieuwe dingen oppakken
29 jaar na haar ongeluk kan Allegonda de Boer eindelijk zeggen dat alles op rolletjes loopt. “Ik ben heel dankbaar voor wat ik allemaal kan doen. Ik probeer dingen uit en zie dan vanzelf wel of het lukt, ja of nee. Ik heb veel hobby’s. Naast de andere sporten schaats ik ook sinds een jaar en daar ben ik enorm fanatiek in. Maar ik doe het puur voor de lol, ik ga echt geen Elfstedentocht of marathons schaatsen. Omdat ik zittend werk heb, is het ook belangrijk om veel in beweging te blijven, daarom is al dat sporten ook goed voor mij. En mijn kennis op dit gebied zet ik ook in als ergocoach binnen de organisatie waar ik werk. Ik geniet van alles wat ik doe en ben zo trots op mezelf dat ik heb gevochten om te komen waar ik nu sta.
Mijn wens is om de komende tijd ook wat nieuwe dingen op te pakken, Zo zou ik graag een boek schrijven over al mijn ervaringen. Ook ben ik gezonder gaan koken en dit wil ik graag nog beter leren doen. Omdat ik zo fanatiek schaats, wil ik ook skeelerlessen volgen, want dat kan ik nog niet goed genoeg. Thom is inmiddels pake en ik voel me echt ‘steppe’ Ook dat is geweldig, zo wil ik wel oud worden. Het leven biedt zoveel mooie kansen.”
